1968 թ․ ավարտեցի Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը, և մեր կուրսը մեկ ամսով արտադրական գործուղման ուղարկեցին Մոսկվա։ Մոսկվայում մեզ տեղավորեցին «Սոկոլ» ուսանողական համալիրի հանրակացարանում։ Երկսենյականոց մի համարում տեղավորվեցինք ժողովրդի և հատկապես մտավորականության շրջաններում արդեն հայտնի երգիչ Խորեն Պալյանը, Սարգիս Բաղդասարյանը (որը հետագայում նույնպես ճանաչվեց և սիրվեց ժողովրդի կողմից որպես ազգագրական երգերի անզուգական կատարող) և ես։

Տևական ժամանակ է` հեռախոսիս մեջ փնտրում էի 2000 թվականի փետրվարին գրված այս հուշապատումը (երբ Զորավար Անդրանիկի աճյունը տեղափոխել էին հայրենիք` «Եռաբլուր» պանթեոնում վերահուղարկավորելու)։

Լույս է տեսել ընկերոջս, բարեկամիս, ԱՐԱՄ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆԻ եզակի ուսումնասիրությունը «Հովհաննես Թումանյանի կենսափիլիսոփայությունը» վերնագրով։

Ի՞նչ ենք թողնելու մեր զավակներին․ անդամահատված մի նոր պատմությու՞ն, թե՞ հին պատմության նոր կրկնություն, թե՞ օտարների գրպանում դրված՝ մաս-մաս վաճառվող մի նոր խեղճություն, նոր անտերությու՞ն․․․

Վերջին գիշերն է, կարոտիս կյանքի, Հոգնած մեռնում է ըղձանքն իր մահճում։

ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանը լրագրողներին ներկայացրել է դասագրքերի տպագրության հետ կապված խայտառակ վիճակը՝ ասելով...

Հեթում Ա (1213-1270), Կիլիկիւսյի հայոց թագավոր 1226-1269 թվականերին։ Հեթումյանների արքայատան հիմնադիրը։ 1225-ին՝ Ֆիլիպ թագավորին գահընկեց անելուց հետո, Կոստանդին պայլն իր 13-ամյա որդի Հեթումին պսակել է Զաբել թագուհու հետ և հռչակել թագավոր (մինչև Հեթում Ա-ի չափահաս դառնալը երկիրը կառավարել է Կոստանդին թագավորահայրը)։

Մի շնչով կարդացի «Խաչատուր Աբովյանի կյանքի և գործունեության տարեգրության» առաջին հատորը. ընդգրկում է 1809–1833 թվականները (872 էջ): Գրականագետ Անահիտ Հակոբյանն անուրանալի և համբուրելի գործ է արել՝ ավարտելով հոր՝ Պիոն Հակոբյանի (1926–2000) անավարտ ուսումնասիրությունը` գերազանցելով ժանրի հնարավորությունները:

Այրեր, ում ցավոք, վստահել եմ Հայրենիքս, Սփյուռքահայեր, ում կարոտած սրտի համար իզուր եմ լացել, Զորականներ, ում զորությունը փողի ու փոխանի մեջ է, Քաղաքական գործիչներ, որոնք լոկ իրենց քաղաքի հայրերն են:

Իմ Արարատ, թույլ տուր այսօր ես էլ երգեմ սիրուս մասին, Գիտե՜մ, շատ են քեզ գովերգել՝ քո հանճարեղ որդիքն անգին, Բայց, դե, ես էլ քո զավակն եմ, թեկուզ այնքան ո՛չ փառունակ, Եվ իրավունք ունեմ, հարկավ, երգեմ սիրուս մասին անհագ։